Herkes için sıradan gelebilecek ama benim için özel olduğunu düşündüğüm bu alanlar; artık orada olamayanların bıraktığı izlerle dolu. Bir şekilde geride bıraktığınız, terk ettiğiniz ama en küçük parıltıda sizi oraya davet eden bir ilişki biçimi halindeler. Bahsi geçen ilişkiyi canlı tutan başka görüntüde insanı ya da bir canlıyı temsil etmesi adına yarattığımız mezarlar. İnsanın ikincil bir eşdeğeri, görülmeyen ama hissedilen insanın toprakta vücut bulmuş hali. “Artık orada olmayana bakmak” cümlesini doldurduğunu düşündüğüm bu görüntüleri araştırmaya başladım. Doğduğum yerde yakalandığı hastalıklar veya başka sebeplerle kaybedilmiş çocuk mezarlarını fotoğrafladım. Sıradan taşlarla etrafının çevrildiği, üzerinde herhangi bir isim veya tarih yazmayan, çevresinde yetişen otlarla neredeyse görünmeyecek hale gelmiş dikdörtgen şekiller. Kime ait olduğunu kimsenin bilmediği, hatırlamadığı, bileninde kaybedildiği küçüklü büyüklü şekiller. Önümde duran bu mezarlar; benimle aynı ortamı paylaşmış bir yaşamın hatırasıydı. Artık olmayan bir canlının bir zamanlar yaşadığına yönelik bir hatırlatmaydı.
